Historia
znaleziska archeologiczne wskazują na osadnictwo na tym terenie już w epoce kamienia, kilka tysięcy lat temu. Wrocław powstał w X w.n. e. na skrzyżowaniu szlaku handlowego bursztynu pomiędzy Cesarstwem Rzymskim a Morzem Bałtyckim oraz szlaku handlowego łączącego Morze Czarne z Europą Zachodnią; był administrowany przez polskich królów piastowskich. W 1000 r. król Bolesław I dzielny ufortyfikował miejscowość i ustanowił biskupstwo na Ostrowie Tumskim („Wyspa Katedralna”). W 1109 roku na pobliskie Psie Pole odparto duży atak wojsk niemieckich. W 1138 roku Wrocław stał się pierwszą stolicą całego Śląska pod panowaniem księcia piastowskiego Władysława II wygnańca. Znaczna część miasta na południe od Odry została zniszczona podczas najazdu mongolskiego w 1241 roku. Na zaproszenie władz Śląskich w XIII wieku wielu Niemców wyemigrowało do Wrocławia. Miasto otrzymało prawa miejskie w 1261 roku, kiedy przyjęło prawo magdeburskie (Magdeburger Recht), konstytucję obywatelską opartą na prawie niemieckim. Wrocław ponownie rozkwitł jako centrum gospodarcze. W pobliżu na wschód powstało „nowe miasto”, które zostało połączone ze starszym miastem w 1327 roku. W 1335 roku Wrocław wraz z resztą Śląska przeszedł do Czech, a w 1526 roku do Habsburgów. W 1741 r.miasto, które przez wieki miało dużą populację niemiecką, przypadło Prusom pod rządami Fryderyka II Wielkiego i ostatecznie stało się częścią Niemiec.
miasto rozrosło się fizycznie wraz z zburzeniem fortyfikacji, a do 1910 roku jego mieszkańcy liczyli ponad 500 tysięcy. W czasie II wojny światowej hitlerowcy odbudowali miasto, utrzymując je do maja 1945 roku, kiedy to wojska radzieckie pokonały pozostałe siły niemieckie. W sierpniu 1945 roku Wrocław stał się częścią Polski. Niemieccy mieszkańcy miasta uciekali na zachód w latach 1944-45 lub zostali ewakuowani w kolejnych latach, odtąd ludność była wyłącznie Polska.