Metamorfizm Regionalny obejmuje każdy proces metamorficzny zachodzący na dużym obszarze. Jest to zatem najbardziej rozpowszechniony i powszechny rodzaj metamorfizmu. Wyróżnia się trzy podstawowe typy metamorfizmu regionalnego, a mianowicie Metamorfizm orogeniczny, oceaniczny i orogeniczny.
Metamorfizm pochówku
Metamorfizm pochówku dotyczy głównie warstw osadowych w basenach osadowych w wyniku zagęszczenia spowodowanego pochówkiem osadów przez pokrywanie się osadów. Wraz ze wzrostem temperatury wraz z głębokością, zarówno p, jak i T przyczyniają się do metamorfizmu. Metamorfizm występuje wzdłuż mniej lub bardziej stabilnego gradientu geotermalnego; powstałe metamorficzne zespoły mineralne charakteryzują się niską temperaturą rekrystalizacji i brakiem lub zmniejszoną obecnością cech deformacyjnych. Metamorfizm skał osadowych jest tylko luźno związany z procesami orogenicznymi na granicach płyt („anorogenic”) i może również występować we wnętrzach płyt.
Metamorfizm grzbietów oceanicznych
Metamorfizm grzbietów oceanicznych ma miejsce na grzbietach śródoceanicznych w odpowiedzi na rozprzestrzenianie się dna morskiego. Płytowe ustawienie tektoniczne charakteryzuje się więc rozbieżnym reżimem granicznym płyt. Metamorfizm ten przypisuje się wysokiemu przepływowi ciepła i intensywnemu obiegowi płynu, który występuje wzdłuż grzbietów oceanicznych. Powstałe w ten sposób skały metamorficzne obejmują zwykle zielonkawe i amfibolity, czyli nisko – i średniogazowe odpowiedniki bazaltu oceanicznego. Aby przekształcić bazalt w greenstone lub amfibolity, do skał musi zostać wprowadzony H2O, co oznacza, że wymagana jest cyrkulacja hydrotermalna płynów przez skorupę oceaniczną.
Metamorfizm Orogenny
Metamorfizm orogenny jest najczęstszym Tye metamorfizmu. Występuje powszechnie w łukach wyspowych i w pobliżu marginesów kontynentalnych, ponieważ pasy orogeniczne zwykle tworzą się na zbieżnych granicach płyt. Zrozumienie metamorfizmu orogennego prowadzi do zrozumienia cyklu termicznego, pogrzebowego i erozji dowolnego orogenu.
istnieją trzy główne cechy tego typu metamorfizmu. Po pierwsze, istnieje wiele procesów orogennych, które zachodzą na różnych zbieżnych granicach płyt. Należą do nich między innymi ustawienia geotektoniczne, łuk Wysp oceanicznych, zderzenia ocean-kontynent i kontynent-kontynent, z których każda ma charakterystyczne profile termiczne, grobowe i erozyjne. Po drugie, przedkolizyjne geometrie marginesu kontynentalnego mogą być dość zróżnicowane, od szerokiego, pasywnego marginesu „typu Atlantyckiego” do małych tylnych łuków rozciągających się basenów. Wreszcie, charakter i czas trwania interakcji między skorupą i płaszczem określa ilość i czas orogennego przepływu ciepła, natrętne zdarzenia z towarzyszącym przenikaniem ciepła do skorupy i szybkości ekshumacji. Wszystkie te czynniki mogą się różnić w zależności od pasa orogennego. Klasyczne prowincje metamorficzne orogneic obejmują Alpy Europy Środkowej, Appalachów Wschodniej Ameryki Północnej i Andów Zachodniej Ameryki Południowej.
Metamorfizm Orogenny obejmuje zasadniczo równoczesne odkształcenia, wynikające ze stresu skurczowego podczas konwergencji płyt litosferycznych w strefie subdukcji i rekrystalizacji wynikającej ze wzrostu p-T w zagęszczonej skorupie. Podwyższone temperatury w orogenach powstają, ponieważ Geotermia dostosowuje się do skorupy, która jest stopniowo zagęszczana przez kurczące się przewężenia i fałdy, magmowe podkład i układanie osadów wulkanicznych. Temperatura jest na ogół wystarczająco wysoka w dolnej skorupie, aby spowodować częściowe topnienie i wytwarzanie magm kalcynowo-zasadowych. Te wznoszą się w płytkiej skorupie i zestalają jako plutony granitoidowe. Podwyższenie izostatyczne i późniejsza erozja w trakcie i po orogenezie mogą odsłonić skorupę skał metamorficznych i plutonowych.
Orogeny Zwykle ewoluują przez setki milionów lat i doświadczają mniej lub bardziej dyskretnych impulsów deformacji lub zdarzeń tektonicznych związanych ze zmianami charakteru zbiegających się płyt oceanicznych i ich tempa konwergencji. Ogrzewanie skorupy może towarzyszyć tym impulsom lub wystąpić w innym miejscu, ale może również wystąpić w różnych epizodach. W związku z tym terrany Regionalne w orogenach Zwykle ewoluują poprzez wiele epizodów deformacji i rekrystalizacji, z których każde trwa kilka milionów lat.
Metamorfizm I gradient geotermalny. Sekwencja FAC metamorficznych obserwowana w dowolnym terenie metamorficznym zależy od gradientu geotermalnego. Wykres temperaturowo-ciśnieniowy przedstawia rozkład trzech trzech głównych typów metamorficznych faces.
kontakt Facies Series (bardzo niski-P); Buchan lub Abukuma Facies Series (niski-P) ; Barrovian facies Series (medium-P regional); Sanbagawa facies Series (high-P, medium-t); Franciscan Facies Series (high-P, low T).
wysoka Seria p/T zwykle występuje w strefach subdukcji, gdzie „normalne” izotermy są obniżane przez subdukcję chłodnej litosfery szybciej niż może ona zrównoważyć termicznie
średnia Seria p/T jest charakterystyczna dla zwykłych pasów Orogennych (Typ Barrovian).
niska Seria p/T jest charakterystyczna dla wysokogatunkowych pasów orogenicznych (typu Buchan lub Abukuma), obszarów szczelinowych lub metamorfizmu kontaktowego.
Tak więc, jeśli znamy ściany skał metamorficznych w danym regionie, możemy określić, jaki musiał być gradient geotermalny w czasie metamorfizmu. Jest to związek między gradientem geotermalnym a metamorfizmem.