Streszczenie
większość gatunków angażuje się w agresywne zachowanie w pewnych okolicznościach i w określonych momentach, a fakt, że jest praktycznie wszechobecny, sugeruje, że musi być adaptacyjny pomimo zagrożeń. Agresywne zachowanie zostało zdefiniowane przez psychologów jako aktywność, która wydaje się mieć na celu przekazanie szkodliwego bodźca lub zniszczenie innego organizmu, a klasyfikacje obejmowały takie kategorie, jak agresja frustracji, agresja wywołana strachem i agresja drażliwa, wszystko w oparciu o ich rzekomą podstawową motywację. Bardziej funkcjonalna klasyfikacja jest obecnie powszechnie akceptowana w zachowaniach zwierząt, w których agresja jest uważana za zachowanie, w którym jednostka aktywnie próbuje wykluczyć rywali z podstawowych zasobów, takich jak partnerzy, jedzenie, woda i schronienie. Istnieją dwa szerokie typy agresji: agresja międzygatunkowa, w dużej mierze obejmująca agresję drapieżną i przeciwpierwotną, oraz agresja wewnątrzgatunkowa, polegająca na rywalizacji między członkami tego samego gatunku. Te ostatnie można podzielić na terytorialną, dominującą, seksualną, rodzicielską i rodzicielsko-potomną agresję (Wilson, 1975; Moyer, 1976). Agresja drapieżna, która jest motywowana głodem i jest częścią innego systemu motywacyjnego (Scott, 1972), nie wiąże się ze sprzecznymi skłonnościami agresywnymi i uległymi ani z kompromisami między nimi. Jak zauważył Lorenz, kot zabijający mysz może wydawać się równie spokojny jak krowa pasąca się na pastwisku; Nie dotyczy to jednak agresji antypredatorskiej okazywanej przez zdobycz. Konflikty wewnątrzspecyficzne, w przeciwieństwie do nich, zazwyczaj obejmują mieszankę agresywnych i uległych tendencji, co ilustruje ambiwalentna mimika i postawy kotów (Rozdział 2). Terminy agonizm i zachowanie agonistyczne zostały zatem ukute, aby opisać całe spektrum zachowań agresywnych i uległych. Agonistyczne pokazy niemal zawsze odzwierciedlają tę ambiwalencję i zawierają elementy zarówno „walki, jak i ucieczki”.