Streszczenie
nadciśnienie tętnicze jest częstą chorobą współistniejącą u pacjentów z niewydolnością serca, a większość leków, które wykazały poprawę rokowania w tej populacji, ma potencjał obniżania ciśnienia krwi. Niemniej jednak związek między ciśnieniem tętniczym a wynikami klinicznymi oraz znaczenie obniżenia ciśnienia tętniczego w niewydolności serca pozostaje niejasne. W niniejszym przeglądzie narracyjnym podsumowano dostępne obecnie dowody wskazujące na leczenie nadciśnienia tętniczego w tej grupie pacjentów i zwrócono uwagę na kluczowe pytania do dalszych badań. U pacjentów z niewydolnością serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową wytyczne zalecają leczenie nadciśnienia tętniczego lekami, które mają istotne wskazania w niewydolności serca, przy docelowym ciśnieniu krwi 130/80 mmHg. U pacjentów z niewydolnością serca z zachowaną frakcją wyrzutową wytyczne potwierdzają, że optymalna strategia leczenia pozostaje niejasna i dlatego zalecają przyjęcie podobnej strategii leczenia u pacjentów ze zmniejszoną frakcją wyrzutową. W każdym razie niskie ciśnienie krwi nie powinno zniechęcać do stosowania leków wskazanych w inny sposób w celu poprawy rokowania w niewydolności serca, pod warunkiem, że pacjenci tolerują leki bez działań niepożądanych. Ze względu na Brak dowodów na zmianę skuteczności i bezpieczeństwa leczenia na podstawie wyjściowego ciśnienia tętniczego krwi, jest prawdopodobne, że leczenie może faktycznie prowadzić do większego bezwzględnego zmniejszenia ryzyka u pacjentów z najniższym ciśnieniem tętniczym krwi. U pacjentów w podeszłym wieku, a także u pacjentów z cukrzycą, przewlekłą chorobą nerek i migotaniem przedsionków konieczne są szczególne rozważania i dostosowania leczenia. Potrzebne są więcej dowodów na temat kontroli ciśnienia krwi u pacjentów z niewydolnością serca w ogóle, u których rosnące obciążenie wielomoróbkowością zwiększa złożoność leczenia.