in 1960 stond Zuid-Afrika onder de heerschappij van de Nationale Partij, die harde, vernederende wetten oplegde aan zwarte Zuid-Afrikanen. De partij bestond volledig uit blanken, voornamelijk afstammelingen van Nederlandse immigranten. De partij was gewijd aan apartheid en blanke suprematie, onderhouden door middel van een verzameling van beleid, waaronder de pass wetten. Volgens de wet moesten alle zwarte Afrikanen een klein boekje bij zich hebben met persoonlijke informatie en een arbeidsverleden. Als de politie een zwarte Afrikaan in het openbaar betrapte zonder een van deze boekjes, kon de politie het individu arresteren en beboeten.
zwarte Afrikanen hadden eerder pogingen gedaan om de pass wetten af te schaffen, maar geen van hen was succesvol geweest. In 1960 besloot het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) een campagne te lanceren om Zuid-Afrika van deze wetten te bevrijden. Kort daarna kondigde het Pan Africanist Congress (PAC) aan dat ze ook naar dit doel zouden werken. Hun plan was om mensen aan te moedigen om naar politiebureaus te gaan zonder hun pasjes, om de Sharpeville gevangenis te vullen met gearresteerde verzetsmensen.Op de ochtend van 21 maart 1960 verzamelden de PAC-leiders zich bij het politiebureau van Sharpeville en begonnen er naartoe te lopen terwijl ze liederen over vrijheid zongen. De politie stond op hen te wachten en liet de demonstranten in het begin niet toe het station binnen te komen. Rond 11: 00 uur begon de politie de demonstranten te arresteren. Een paar uur later hadden 300 politieagenten en 5.000 demonstranten zich verzameld. Kort na 13: 00 de menigte duwde over een politieagent, naar verluidt per ongeluk. Een van de jonge officieren raakte in paniek en opende het vuur op de menigte, en verschillende anderen volgden. Na ongeveer twee minuten had de politie negenenzestig mensen gedood en nog eens 180 gewonden. Dit werd bekend als de ‘ Sharpeville Massacre.”
op 22 maart kondigde PAC aan dat Robert Sobukwe, de voorzitter van de PAC, en 130 andere leden waren gearresteerd. Op 27 maart kondigde de politie de tijdelijke opschorting van de pas aan omdat de gevangenissen geen mensen meer konden vasthouden. Op 28 maart begon het ANC een huiselijk protest en staking om de aandacht te vestigen op het Bloedbad van Sharpeville. Om hun verzet tegen de passen te benadrukken, begonnen demonstranten ze publiekelijk te verbranden in vreugdevuren.
op 30 maart riep de regering de noodtoestand uit. De politie arresteerde meer dan 2000 mensen. Rond het middaguur marcheerden 30.000 zwarte Zuid-Afrikanen Kaapstad binnen en eisten om de Minister van Justitie te zien. Het hoofd van de veiligheid beloofde hen een audiëntie te geven en de menigte verspreidde zich, maar er was geen ontmoeting. De regering verbood ook het ANC en het PAC, maar dit deed weinig om het lidmaatschap te verlagen. Op 2 April schatte de New York Times dat 70.000 mensen betrokken waren bij deze organisaties.
op 6 April begon de politie opnieuw met de handhaving van de pass-wetten. Op 4 mei veroordeelde Een rechtbank Robert Sobukwe tot drie jaar gevangenisstraf voor zijn betrokkenheid bij de protesten. Op 6 mei was het totale aantal mensen dat door het protest werd gearresteerd gestegen tot 18.000. Anderen die betrokken waren bij de staking, die op 28 maart begon, waren weer aan het werk.
de noodtoestand werd opgeheven op 31 augustus, maar 10.500 mensen bleven in gevangenissen. De campagne van verzet tegen de pas wetten eindigde in September.Op 5 oktober stemde tweeënvijftig procent van de blanke Zuid-Afrikanen voor een onafhankelijke republiek die geen deel meer zou uitmaken van het Britse Gemenebest. Kort daarna begon de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties druk uit te oefenen op de nieuwe regering om een einde te maken aan de apartheid. In de loop van de tijd werd de apartheid nog erger. De PAC en ANC bleven bestaan, maar bleven illegaal, en de meeste van hun leiders zaten in de gevangenis. Verdere campagnes werden gelanceerd, impliciet of expliciet tegen apartheid. De apartheid in Zuid-Afrika is in 1986 gedaald.