Radiologic Evaluation
de beeldvorming van patiënten met pijn in het lagere kwadrant dient te worden geleid door het klinische scenario. De differentiële diagnose moet worden overwogen en alle aanvullende relevante informatie moet worden verkregen als leidraad voor de klinische behandeling. Beeldvorming is mogelijk niet nodig bij patiënten met de klassieke triade van pijn in het linkeronderkwadrant, koorts en leukocytose en bij wie ongecompliceerde diverticulitis wordt vermoed. Beeldvorming kan ook niet nodig zijn bij patiënten met een voorgeschiedenis van diverticulitis die zich presenteren met relatief milde klinische symptomen van recidiverende ziekte. Nochtans, speelt de weergave vaak een definitieve rol in het evalueren van linker benedenkwadrantpijn van onduidelijke etiologie.
COMPUTERTOMOGRAHPY
CT is de geprefereerde beeldvormingsmodaliteit bij patiënten met klinisch vermoede diverticulitis.Het moet echter wel verstandig worden gebruikt bij vrouwelijke patiënten in de vruchtbare leeftijd bij wie gynaecologische etiologieën klinisch of sonografisch zijn uitgesloten. CT maakt diagnose van andere oorzaken van pijn in het linkeronderkwadrant mogelijk die diverticulitis kunnen nabootsen, wat belangrijk is bij het leiden van een passend medisch beheer. De ACR-geschiktheidscriteria specificeren CT als de meest geschikte beeldvormingstest voor patiënten met acute, ernstige pijn in het linkeronderkwadrant met of zonder koorts; voor patiënten met chronische, intermitterende of lage pijn in het linkeronderkwadrant; en voor patiënten met obesitas en pijn in het linkeronderkwadrant.6
CT heeft tot 100% gevoeligheid en specificiteit gemeld bij het diagnosticeren van sigmoïde diverticulitis.8 bovendien is CT snel, op grote schaal beschikbaar en zeer reproduceerbaar.9 Het heeft een sleutelrol in het bepalen van de omvang en de strengheid van ziekte, en in het beoordelen van voor complicaties zoals darmperforatie en abces en fistelvorming. CT kan worden gebruikt om percutane drainage te begeleiden wanneer abcessen aanwezig zijn, en het is vooral handig wanneer een abces diep in het bekken is gelegen of is omgeven door vitale structuren. CT helpt ook de ernst van de ziekte te bepalen om de selectie van patiënten voor medische versus chirurgische behandeling te vergemakkelijken.10-16
de meest voorkomende CT-bevindingen bij patiënten met acute diverticulitis zijn pericolonische vetstranding, verdikking van de darmwand en diverticula. Aanvullende bevindingen kunnen zijn vrije vloeistof, vrije lucht, fasciale verdikking, een ontstoken diverticulum, of de pijlpunt teken (dat wil zeggen, een pijlpunt-vormige configuratie van contrastmateriaal gevonden bij de opening van de ontstoken diverticulum7).Spierhypertrofie kan ook optreden als reactie op langdurige verhoogde intraluminale druk als gevolg van de onderliggende pathofysiologie van diverticulose; het heeft een gerapporteerde specificiteit van 98 procent voor diverticulitis.17
opacificatie van de darmen optimaliseert de gevoeligheid en specificiteit van CT voor de diagnose van diverticulitis.Voldoende opacificatie van de darm kan worden bereikt met orale of rectale toediening van contrast. Rectale toediening is bepleit voor optimale divertentie van de dikke darm, die de nauwkeurigheid van CT in het ontdekken van diverticulitis verhoogt.18 het elimineert ook de vertraging die nodig is voor orale contrast om de distale dikke darm te bereiken. Hoewel rectale toediening is meestal niet nodig om diverticulitis te diagnosticeren, kan het nuttig zijn in sommige gevallen. De diagnose diverticulitis kan meestal worden gesteld zonder toediening van intraveneus contrast. Nochtans, verhoogt het intraveneuze contrast de capaciteit van CT om voor complicaties te evalueren, en het is nuttig in het identificeren van alternatieve diagnoses.
in de acute setting kan geperforeerde darmkanker bij sommige patiënten moeilijk te onderscheiden zijn van diverticulitis bij CT. De aanwezigheid van pericolonische lymfadenopathie op CT is aangetoond dat een sterke voorspeller van darmkanker in plaats van diverticulitis.19
hoewel CT de voorkeur geniet bij patiënten met vermoedelijke diverticulitis, moet het weloverwogen worden gebruikt omdat het de patiënt blootstelt aan ioniserende straling. In één onderzoek werd echter geconcludeerd dat het risico op door straling veroorzaakte maligniteiten klein is en doorgaans gerechtvaardigd wordt door de medische noodzaak bij symptomatische patiënten.20
MAGNETIC RESONANCE IMAGING
preliminaire studies tonen aan dat magnetic resonance imaging (MRI) Diagnostisch potentieel heeft bij het evalueren van diverticulitis,21,22, hoewel de uitvoerbaarheid ervan nog steeds in ontwikkeling is. De voordelen van MRI over CT omvatten een gebrek aan ioniserende straling en superieure resolutie van zachte weefsels. Nadelen zijn langere scantijden, grotere gevoeligheid voor bewegingsartefact, hogere kosten en verminderde beschikbaarheid.
bij patiënten met diverticulitis van het colon kunnen MRI-bevindingen onder meer pericolonische vetstranding, verdikking van de darmwand en diverticula omvatten.21 MRI toont gemakkelijk abces of fistelvorming secundair aan diverticulitis.
het gebruik van gadolinium-versterkte MRI kan beperkt zijn bij patiënten met nierziekte, omdat de Amerikaanse Food and Drug Administration een waarschuwing in dozen heeft gegeven waarin wordt aanbevolen om gadolinium-gebaseerd contrastmateriaal te vermijden bij patiënten met acuut nierfalen of significante chronische nierziekte (glomerulaire filtratiesnelheid minder dan 30 mL per minuut per 1,73 m2).
echoscopie
transabdominale echoscopie met behulp van gesorteerde compressie is effectief voor het evalueren van vermoedelijke diverticulitis,23,24, maar het wordt niet veel gebruikt in de acute klinische setting. Echografie bevindingen bij patiënten met diverticulitis omvatten een verdikte lus van darm met een doel-achtige verschijning.
in één review werden beperkte aanwijzingen gevonden die het gebruik van echografie als de geprefereerde diagnostische test bij patiënten met vermoedelijke diverticulitis ondersteunen.Een meta-analyse van zes studies van echografie en acht studies van CT toonde aan dat er geen statistisch significant verschil is tussen modaliteiten bij het diagnosticeren van acute diverticulitis, en dat beide kunnen worden gebruikt als een eerste diagnostisch hulpmiddel.Echter, CT kan meer kans om alternatieve oorzaken van buikpijn te identificeren. Echografie kan moeilijk zijn om uit te voeren bij patiënten met obesitas en vereist technische expertise voor interpretatie, en de gesorteerde compressie techniek kan ongemakkelijk zijn bij patiënten met acute buikpijn. Daarom is er in de Verenigde Staten geen wijdverbreid gebruik gemaakt van echografie voor de diagnose van diverticulitis.
transvaginale en transabdominale bekken ultrasonografie is de geprefereerde beeldvormingstechniek bij vrouwen in de vruchtbare leeftijd om gynaecologische aandoeningen zoals buitenbaarmoederlijke zwangerschap en ontstekingen in het bekkengebied te beoordelen.6
radiografie met CONTRASTKLYSMA
vóór de komst van CT was radiografie met contrastklysma het primaire diagnostische hulpmiddel bij het evalueren van diverticulitis. CT heeft een hogere gevoeligheid en specificiteit dan deze techniek.27 radiografie toont de secundaire effecten van ontsteking in de dikke darm en toont geen pericolonische ontsteking, abcessen of extracolonische pathologie.
omdat diverticulitis moeilijk te onderscheiden kan zijn van colonkanker op CT in de acute setting, kan radiografie met contrastklysma ‘ s nuttig zijn als vervolgonderzoek om een onderliggend colonneoplasma uit te sluiten, vooral als colonoscopie niet kan worden uitgevoerd vanwege stricturen.