wielokierunkowa niestabilność barku

Terry Zeigler, EdD, ATC

wielokierunkowa niestabilność (MDI) jest częstym problemem barku u młodych sportowców, którzy specjalizują się w ruchach napowietrznych w swoich sportach. Jest to diagnoza specyficzna dla stawu glenohumeral barku i odnosi się do ogólnej wiotkości torebki stawowej glenohumeral.

w zdrowym ramieniu głowa kości ramiennej jest stabilizowana w obrębie dołu glenoidalnego (staw glenohumeral) poprzez wiele struktur, w tym (od wewnątrz) obrąbka, więzadła glenohumeral, torebkę stawową i mięśnie mankietu rotatora. Jeśli w którejkolwiek ze struktur stabilizujących występuje uszkodzenie lub osłabienie, integralność stawu glenohumeral może zostać naruszona.

celem struktur stabilizujących jest bezpieczne utrzymywanie głowy kości ramiennej w granicach dołu glenoidalnego, podczas gdy ramię jest w ruchu. W zdrowym stawie struktury tkanki łącznej (labrum, więzadło, torebka stawowa) działają w celu ograniczenia ruchu głowy kości ramiennej, podczas gdy mięśnie mankietu rotatora kurczą się, aby bezpiecznie utrzymać głowę kości ramiennej w obrębie dołu.

u sportowca z MDI mięśnie mankietu rotatora mogły z czasem ulec osłabieniu, umożliwiając szybowanie głowy kości ramiennej dalej niż powinna w obrębie dołu. Z czasem może to prowadzić do rozciągania torebki stawowej. Przy osłabionych mięśniach mankietu rotatora i rozciągniętej torebce stawowej głowa kości ramiennej może następnie przekroczyć swoje normalne granice i przekroczyć granice dołu glenoidalnego, powodując ból i wiotkość stawu ramiennego.

Jak diagnozuje się niestabilność wielokierunkową?

wielokierunkowa niestabilność może być trudna do zdiagnozowania u młodych sportowców z wtórnym urazem mankietu rotatora. MDI można pominąć błędną diagnozą zamiast szczepu mięśni rotatora.

dokładna historia medyczna ma kluczowe znaczenie dla diagnozowania MDI. Większość wielokierunkowych niestabilności występuje w czasie w wyniku powtarzającego się nadużywania i nie ma klinicznie istotnego ostrego mechanizmu urazu. Sportowiec nie będzie miał historii zwichnięcia barku, ale sportowiec może skarżyć się na przewlekły niespecyficzny ból po użyciu ramienia.

sportowiec może również wykazywać objawy wtórnego zespołu uderzeniowego (ból, gdy ramię jest uniesione powyżej 90 stopni) lub skarżyć się na „martwe ramię” po rzuceniu.

kluczem do diagnozowania MDI jest podanie kompleksowej baterii testów specjalnie zaprojektowanych do testowania wiotkości stawów glenohumeral. Jeśli podczas tych testów stabilności występuje znaczący przedni, tylny i/lub gorszy ruch głowy kości ramiennej, może być obecny MDI.

rentgenowskie mogą być zlecone przez lekarza, aby wykluczyć inne urazy szkieletowe i MRI mogą być zlecone, aby wykluczyć inne urazy tkanek miękkich. Według Bahr i Maehlum (2004) najlepszą metodą diagnozowania MDI jest „porównanie obu ramion w znieczuleniu ogólnym”.

kto ma wielokierunkową niestabilność barku?

sportowcy podatni na MDI to sport, który wymaga powtarzalnych ruchów napowietrznych, takich jak baseball, softball i pływanie. Stan ten występuje u tych sportowców, których sporty wymagają ekstremalnych zakresów ruchu w ramieniu.

co powoduje wielokierunkową niestabilność barku?

sportowcy mogą być predysponowani do MDI, jeśli mają wrodzony stan hiperlaxity (luźne stawy). Niektóre osoby rodzą się z nadmiernym zakresem ruchu w stawach. Można to łatwo określić poprzez ocenę innych stawów w organizmie, aby sprawdzić, czy istnieje wzór hiperlaxity w całym ciele (łokieć, kolano i nadgarstek).

osoba z hiperlaxity może mieć większe ryzyko rozwoju MDI, ale można temu zapobiec u tych osób, koncentrując się na ćwiczeniach stabilizacji mankietu rotatora. Silny mankiet rotatora może być w stanie utrzymać głowę kości ramiennej w obrębie dołu, niezależnie od integralności torebki stawowej. Jeśli jednak mięśnie mankietu rotatora zostaną osłabione z powodu nadużywania i zaniku mięśni (stają się mniejsze), wówczas objawy MDI mogą zacząć się pojawiać.

nawet u osób z normalnymi strukturami tkanki łącznej, powtarzające się rodzaje ruchów nad głową (jak widać w rzutach nad głową i niektórych stylach pływania) mogą stopniowo rozciągać torebkę stawową. Z czasem tylna kapsułka jest stopniowo rozciągana. Miotacze często mają zwiększoną rotację zewnętrzną stawu glenohumeral spowodowaną przez lata rzucania nad głową.

jakie są różnice między niestabilnością jednokierunkową a wielokierunkową niestabilnością stawu ramienno-łopatkowego?

ważne jest, aby odróżnić sportowców z ostrą niestabilnością jednokierunkową od sportowca z przewlekłą niestabilnością wielokierunkową. Jednokierunkowa niestabilność oznacza, że sportowiec Zwykle doznał ostrego urazu (jednorazowego urazu), który osłabia stabilizujące struktury stawu glenohumeral w jednym kierunku.

najczęstszym rodzajem jednokierunkowej niestabilności w ramieniu jest niestabilność przednia, która jest zwykle spowodowana przednim podwichnięciem lub zwichnięciem. W tym przypadku uraz przednich struktur stabilizujących rozciąga tkanki łączne tylko w przedniej części ramienia. Stąd niestabilność stawu GH jest tylko w jednym kierunku.

wielokierunkowa niestabilność oznacza, że staw GH jest niestabilny w dwóch lub więcej kierunkach (przedni, dolny i tylny). Oznacza to, że głowa kości ramiennej może ślizgać się poza swoim normalnym zakresem w wielu kierunkach.

co mogę zrobić, aby zapobiec MDI?

zapobieganie MDI powinno koncentrować się na wzmacnianiu poszczególnych mięśni mankietu rotatora wraz z mięśniami odpowiedzialnymi za stabilizację łopatki podczas ruchu ramienia. Jest to szczególnie ważne dla tych sportowców, którzy mają wrodzoną hiperlaxity stawów.

jakie jest leczenie wielokierunkowej niestabilności ramienia?

leczenie MDI koncentruje się na długotrwałej rehabilitacji zachowawczej, a nie na naprawie chirurgicznej. Jeśli mięśnie otaczające głowę kości ramiennej mogą zostać wzmocnione, kość ramienna może być skutecznie ustabilizowana. Operacja jest uważana za ostateczność i tylko wtedy, gdy długoterminowy program rehabilitacji nie powiedzie się.

program rehabilitacji powinien koncentrować się na rozciąganiu struktur, które mogą być napięte i wzmacnianiu tych mięśni, które są słabe. Na początku programu rehabilitacji należy skupić się na wzmocnieniu poszczególnych mięśni mankietu rotatora i mięśni, które stabilizują łopatkę podczas ćwiczeń w bezbolesnym zakresie ruchu.

mięśnie mankietu rotatora i ich działania obejmują:

• Supraspinatus – uprowadzenie (unoszenie ramienia na bok ciała)
• Subscapularis – rotacja wewnętrzna
• Infraspinatus – rotacja zewnętrzna
• Teres Minor – rotacja zewnętrzna

ponieważ mięśnie te są małe w porównaniu z innymi mięśniami w ramieniu, mięśnie powinny być obciążone mniej niż 30% maksymalnego podnoszenia jednego powtórzenia (1RM). Przy mniejszej intensywności można zwiększyć liczbę powtórzeń (3 zestawy po 15 powtórzeń). Ten rodzaj ćwiczeń będzie skierowany na małe mięśnie mankietu rotatora.

wraz z pracą mięśni indywidualnie, ćwiczenia mogą być dodane do programu rehabilitacji w celu wzmocnienia mięśni w połączeniu ze sobą. Jednym z bardziej powszechnych ćwiczeń, aby uzyskać mięśnie rotatora mankietu do współwystępowania, są ćwiczenia stabilizujące.

sportowiec leży na stole zabiegowym z uszkodzonym ramieniem zgięt do 90 stopni przed ciałem. Celem sportowca jest utrzymanie tej pozycji ramienia, podczas gdy terapeuta delikatnie klepie rękę w wielu kierunkach. To ćwiczenie zmusza mięśnie mankietu rotatora do szybkiego kurczenia się i stabilizacji ramienia. Gdy sportowiec poprawia się w dynamicznym skurczu mankietu rotatora, siła wywierana przez fizjoterapeutę na rękę może wzrosnąć.

ćwiczenia wzmacniające mięśnie stabilizujące i poruszające łopatkę są również ważnym elementem programu rehabilitacji MDI. Ruchy łopatki obejmują wydłużenie (ruch do przodu łopatki), wycofanie (ruch do tyłu, jak w pozycji stojącej na baczność), obrót w górę (ruch w górę) i obrót w dół (powrót do pozycji anatomicznej).

być może nawet ważniejsze niż wzmocnienie poszczególnych mięśni, które poruszają łopatkę, jest rozwijanie dobrej koordynacji między mięśniami łopatki a mięśniami, które poruszają ramienną, ponieważ muszą być w stanie pracować bez wysiłku razem.

tego typu ćwiczenia powinny być początkowo wykonywane pod nadzorem wyszkolonego specjalisty medycyny sportowej, aby upewnić się, że sportowiec wykonuje je poprawnie. Ruchy oszukiwania mogą być zastępowane i wykonywane przez sportowca. Mogą nie być świadomi, że robią je, ponieważ mogą one zostały zastępując ruchy lat nie wiedząc o tym z powodu zaniku mięśni i osłabienia.

w miarę jak poszczególne mięśnie odzyskują siłę, a koordynacja nerwowo-mięśniowa mięśni poprawia się, sportowiec może przejść do treningu mięśni ekscentrycznie poprzez zaawansowane ćwiczenia ramion. Ćwiczenia te nie podnieść większą wagę, ale koncentrują się na specyficznych dla sportu wydłużenie skurcze.

jedną z krytycznych ról tylnych mięśni rotatora jest spowolnienie ramienia na końcu rzutu nad głową. Ten mimośrodowy skurcz spowalnia głowę kości ramiennej po przyspieszeniu ramienia przez jego zakres ruchu. Mięśnie te muszą być przeszkoleni do wykonywania szybkich skurczów mimośrodowych w celu utrzymania głowy kości ramiennej bezpiecznie w stawie.

regeneracja – powrót do sportu

gdy ćwiczenia funkcjonalne mogą być wykonywane bezbolesnie, sportowiec jest gotowy do rozpoczęcia sportowego progresywnego treningu funkcjonalnego w celu powrotu do sportu. Po specyficzne dla sportu ćwiczenia funkcjonalne są te, które naśladują ruchy, które sportowiec musi wykonywać w sporcie, ale są wykonywane z wolniejszą prędkością i mniejszą intensywnością.

dla sportowca rzucającego można rozpocząć stopniową progresję ćwiczeń rzucania. Początkowo sportowiec powinien wykonywać ruch rzucający przy 50% prędkości i bez narzędzia sportowego.

gdy sportowiec staje się bardziej komfortowy z ruchem, do ćwiczeń można dodać kulkę zapachową. Sportowiec może wykonywać wiele powtórzeń rzucania piłką, stopniowo zwiększając intensywność rzutów z 50% do 65% i tak dalej.

z czasem sportowiec stopniowo rozwija się do rzucania sportem. Intensywność rzutów jest dokładnie monitorowana, aby zapewnić, że ruchy nadal będą bezbolesne. Odległość i intensywność zwiększają się tylko wtedy, gdy można wykonać wiele powtórzeń za pomocą bezbolesnej dobrej mechaniki.

kiedy mogę wrócić do gry?

sportowiec powinien próbować powrócić do sportu tylko wtedy, gdy został zwolniony przez wykwalifikowanego specjalistę medycyny sportowej. Sportowiec powinien być bezbolesny we wszystkich ruchach ramienia, mieć pełną siłę mięśni, które poruszają łopatką i mankietem rotatora, i mieć normalny rytm łopatkowo-łopatkowy między mięśniami łopatki i ramienia.

• Anderson, M. K., Hall, S. J., & Martin, M. (2005). Podstawy treningu sportowego: profilaktyka, Ocena i zarządzanie. (3rd Ed.). Lippincott Williams &
• Bahr, R. & Maehlum, S. (2004). Clinical Guide to Sports Injuries. Kinetyka człowieka: Champaign, IL.
• Irvin, R., Iversen, D., & Roy, S. (1998). Medycyna sportowa: profilaktyka, ocena, postępowanie i rehabilitacja urazów sportowych. (2nd Ed.). Needham Heights, mamo.
• Kibler, W. B., Herring, S. A., Press, J. M.,& Rehabilitacja funkcjonalna urazów sportowych i Mięśniowo-Szkieletowych. Wydawnictwo Aspen: Gaithersburg, MA.

Zastrzeżenie: SportsMD Media Inc. nie oferuje porady lekarskiej. Zawartość tej strony internetowej ma charakter wyłącznie informacyjny. Nie polegaj ani nie działaj na informacjach z www.sportsmd.com bez szukania profesjonalnej porady medycznej. Konsultacje w sprawie SportsMD.com nie są substytutem fizycznej konsultacji z lekarzem lub służbami szpitalnymi. Usługa nie powinna być wykorzystywana w nagłych wypadkach medycznych. Nie zwlekaj z wizytą u lekarza, jeśli uważasz, że masz problemy medyczne. W razie nagłego wypadku, zadzwoń pod 911.