tęczówka
ludzka tęczówka ma rozmiar od 11 do 13 mm. o tym, jak duża średnica jest widoczna dla widza, decyduje przejrzystość rogówki w limbusie, krawędzi tkanki przejściowej, w której przezroczysta rogówka łączy się z białą nieprzezroczystą twardówką. Chociaż tęczówka anatomiczna jest okrągła, widoczna tęczówka jest lekko jajowata, z górną i dolną nieco zakrytą limbusem. Ten jajowaty wygląd jest bardziej wyraźny na dnie rogówki i w starszych oczach (Warwick, 1976). Ten „arcus senilis” jest nieprzezroczystym, szarym pierścieniem na obrzeżach rogówki. Artysta powinien pamiętać, że limbus znajduje się przed tęczówką i rzuca na nią Cień, podobnie jak powieka.
anatomicznie tęczówka ma kształt stożkowy, określony przez soczewkę, która przesuwa środkową część tęczówki lekko do przodu. Cecha ta jest często źle rozumiana, o czym świadczą ilustracje, które pokazują, że unosi się niezależnie. Okuliści na ogół wykorzystują właściwości optyczne protezy rogówki, aby nadać sztucznej tęczówce naturalny, stożkowy kształt. Kształt ten wpływa na sposób, w jaki światło uderza w powierzchnię tęczówki. Na ilustracji światło jest zazwyczaj przedstawiane jako pochodzące z lewego górnego rogu; tak więc obraz lub rysunek oka pokaże więcej prawej górnej tęczówki w świetle.
tęczówka najlepiej wykazuje swoją trójwymiarowość w biomikroskopii przy powiększeniu 40X (Daughman, 1999). Najgrubsza część znajduje się na kołnierzu, podczas gdy brzeg źrenicy i korzeń tęczówki są najcieńszymi obszarami. Mięsień zwieracz w części źrenicowej gromadzi tęczówkę, wytwarzając prążki promieniowe, podczas gdy nieciągłe, obwodowe fałdy w części obwodowej tęczówki są spowodowane działaniem mięśnia rozszerzającego. Te fałdy obwodowe nie są ani ciągłymi, ani doskonałymi kręgami (Daughman, 1999) (Rysunek 1).
tworzenie realistycznych ilustracji i protez wymaga niuansowego zrozumienia anatomii oka; na przykład zrozumienie, co nadaje warstwom przednim i tylnym ich charakterystyczny wygląd. W zdrowym ludzkim oku jest to nieciągłość przedniej warstwy tęczówki, która sprawia, że tylna warstwa jest widoczna. Ta tylna warstwa daje wygląd przypominający tęczówkę źrenicy i można ją zobaczyć w kryptach tęczówki na obrzeżach tęczówki, a także w zróżnicowanej teksturze tęczówki w pobliżu źrenicy. Podczas gdy widoczne są tylko efekty działania mięśnia rozszerzającego, sam zwieracz źrenic może być widoczny jako światło różowawe pasmo (0,5 mm – 0,8 mm szerokości) w pobliżu źrenicy. W rzeczywistości pływa swobodnie w tylnej stromie, z których wiele jest bezbarwnych i przezroczystych.
podczas gdy obwodowe krypty tęczówki są zwykle przykryte limbusem, a więc same w sobie nijakie, rzęskowy charakter tylnej warstwy jest wysoce widoczny w okolicy źrenic. Naczynia tęczówki pokryte są zgrubioną laminą i fibroblastami, a otoczone są przez melanocyty i włókna kolagenowe.
grubość delikatnej, gąbczastej stromy tęczówki jest często niedoceniana, ponieważ niepigmentowane części są optycznie przezroczyste. Załamanie światła w ścianach naczyń tęczówki, osadzone na ciemnobrązowym pigmencie warstwy pigmentu tęczówki tylnej, tworzy pozorną zmienność zabarwienia widzianą w jasnych tęczówkach. Cienko pigmentowana tęczówka wydaje się niebieska, podczas gdy cienka stroma pozwala na zabarwienie od brązowego pigmentu tylnej tęczówki, tworząc zielone lub piwne oczy; przednia warstwa silnie pigmentowanej tęczówki wydaje się aksamitnie brązowa. Brak pigmentu tęczówki ujawnia odruch siatkówki, w wyniku czego widoczne są różowe oczy związane z albinizmem (ryc. 2).
do identyfikowalnych elementów w pojedynczym oku należą punkty orientacyjne jeszcze bardziej unikalne niż odciski palców i przydatne w komputerowych systemach identyfikacji. Na przykład nieprawidłowości w przedniej warstwie tęczówki sprawiają, że wyraźne fałdy i bruzdy tylnej warstwy są widoczne. Agregaty melanocytów pojawiają się jako brązowe plamy, podczas gdy komórki kępkowe mogą być postrzegane jako kuliste brązowe plamy w zrębie obwodowej i w pobliżu mięśnia zwieracza. Podczas gdy Odkurzanie żółtego pigmentu ksantyny lub plam Wolffianowych można czasami zobaczyć na powierzchni oka z jasną tęczówką, prawie cały kolor tęczówki pochodzi z brązowych granulek melaniny w melanocytach. Im bardziej skoncentrowany jest ich rozkład, tym ciemniejsze będzie oko. Świadomość tych wysoce zindywidualizowanych zmian jest szczególnie ważna dla okulisty, który tworzy protezę dopasowaną do oka pacjenta.
chociaż istnieje wiele technik malowania tęczówki, malowanie pleców bezpośrednio na guzik rogówki daje okulistom elastyczność w montażu elementów anatomicznych na różne sposoby. Źrenica jest często ustawiona, ale można ją również zmodyfikować do średniej (3 mm) wielkości. Żółty, lub inny zamglony przedni kolor tęczówki, jest układany jako pierwsza warstwa. Najdrobniejszy szczegół tęczówki źrenicy można stworzyć, skrobając ostrzem ciemniejszy kolor tła, a następnie przemalowując obszar wariantami kolorów. Nevi może być najpierw malowane, lub wywiercone z guzka rogówki i z powrotem wypełnione. Użycie pędzla w ruchu szorującym tworzy złożone prążki tęczówki w okolicy źrenic. Te techniki backpaintingu zostały opracowane dla okulistów pracujących z tradycyjnymi mediami. Najszybszą produkcję i schnięcie uzyskuje się poprzez malowanie warstwami farbą akrylową i monomerem stosowanym jako katalizator. Trzon protezy można obracać, aby przyspieszyć pokrycie (ryc. 3).
wybierając kolor tęczówki, ilustratorzy medyczni powinni pamiętać, że chociaż większość ludzkich oczu jest brązowa, wybór niebieskiego lub Zielonego tęczówki pomoże zrównoważyć czerwień operacji oraz czerń i pomarańcz wnętrza oka.
w ilustracji medycznej, a także w okulistyce, odrobina drapania lub drapania pędzlem może sprawić, że stroma tęczówki będzie bardziej naturalna. Artysta może zrobić wstępne „miarki” prążków, bazgrając pędzlem lub ołówkiem, a następnie selektywnie zaciemniając niektóre linie. Taśma może być bardziej trójwymiarowy poprzez malowanie lub rysowanie sąsiednich naczyń, które wydają się być zarówno ” nad „i” pod ” prążki. Wreszcie, podczas gdy niektóre prążki naczyń mają kształt korkociągu (co pozwala im wyprostować się podobnie jak staromodny przewód telefoniczny, gdy źrenica kurczy się), nadmierne podkreślanie tego może rozpraszać-cecha ta jest rzadsza niż na ilustracjach.
ukazanie „wieńca” to kolejny obszar, który zasługuje na szczególną uwagę. W jaśniejszym oku może wydawać się prawie zamglony lub półprzezroczysty, choć często bardzo dobrze zaznaczony w brązowym oku. Jest on w większości obrzezany, podobnie jak niekompletna Arkada naczynia, którą znajdował się w łonie matki, i może być traktowany jako „cofający się”, ciągnący się za nim nici. Jedną z pułapek dla ilustratorów, aby uniknąć, jest malowanie collarette tak, jakby było to po prostu lustrzane odbicie tylnej stromy.
dopasowanie oka pomaga okulistom stworzyć realistyczną reprezentację kolaretki. Mimo, że collarette w żywe oko zostało zmienione przez choroby lub operacji, niektórzy okuliści stworzyć protezę, która wskazuje na zdrowe collarette. Nawet jeśli kolaretka oka nie jest dobrze zdefiniowana, malowanie na protezie może złagodzić wygląd sztucznej źrenicy.
Limbus
naturalny limbus jest niezbędny zarówno w ilustracji, jak i okulistyce, w przeciwnym razie tęczówka będzie nierealistycznie ostra i wyraźna. Okuliści mówią o tworzeniu” miękkiego „lub” twardego ” limbusa. Na ilustracji, to połączenie może mieć miękki niebieski odcień. Większość okularów wytwarza cieniowanie limbalowe, poprzez szlifowanie akrylowego materiału twardówki do piór i / lub malowanie go.
podświetlenia na przezroczystej rogówce mogą rozświetlić stronę tęczówki najdalej od widza, a także twardówkę na limbusie. To oświetlenie jest widoczne w najlepszym portrecie i ilustracji. Ilustratorzy powinni tworzyć rozproszoną, ciepłą poświatę w tym obszarze, ograniczoną tylnie przez korzeń tęczówki. Żywa tkanka rzadko jest nieprzezroczysta, a tę poświatę można porównać do podpowierzchniowego rozpraszania światła w skórze.
zwykle prawie biała twardówka rozciąga się od limbusa, aby pokryć resztę globu. Powłoki twardówki (twardówka, episclera, kapsuła czopu przedniego i spojówki) są praktycznie przezroczyste i łączą się z rogówką w pobliżu limbusa. Struktury te są godne uwagi dla okulistów i ilustratorów, tylko w tym, że naczynia krwionośne widoczne na białej powierzchni twardówki faktycznie znajdują się między tymi różnymi warstwami, a tym samym powyżej samej twardówki. Długie, tylne tętnice rzęskowe zaopatrują każdy kwadrant przedniego oka i są widoczne w spojówce. Dla celów ilustracyjnych nie powinny być rysowane jako przecinające się w tej samej warstwie tkanki. Prostsze naczynia przedniego oka są arteriolami i mogą być przedstawione jako bardziej czerwone niż żyły; faliste naczynia są zwykle żyłami i są większe i na ogół głębsze w warstwach tkanek niż zaopatrzenie arteriolarne w tym samym kwadrancie. Niezwykle drobne Arkady naczyń można zobaczyć w rejonie limbusa, tuż poza wyraźnym marginesem rogówki. Tak dokładne odwzorowanie anatomii naczyniowej jest ważne dla osób tworzących zarówno ilustracje, jak i protezy. W okulistyce efekt naczyń leżących na twardówce można odtworzyć za pomocą olejów i suchych pigmentów, tworząc naczynia z nici jedwabnych lub śladów czerwonego ołówka na przezroczystą warstwę pokrywającą, a następnie dodając przezroczystą powłokę na nich.
jeśli naczynia twardówki są rysowane lub malowane bez towarzyszącego im cienia, wydają się spoczywać bezpośrednio na lub w twardówce, a nie nad jej powierzchnią. Może być łatwiej odtworzyć cienie, a następnie zilustrować naczynia. W programie Photoshop™ naczynia mogą być powielane na drugiej warstwie, ulegać desaturacji jako cień mnożnika i rozmyciu Gaussa; lub można użyć cienia, aby uzyskać efekt warstwowy. Większe naczynia naramienne lub spojówkowe czasami wyrażają zewnętrzny kontur spojówki, dzięki czemu możliwe są dwa podświetlenia—jeden tuż nad naczyniem, a drugi tuż nad nim, reprezentujące odbicie z wyraźnego pokrycia spojówek (ryc. 4).
jak wynika z części widocznej w otwartym oku, twardówka jest silnie unaczyniona, bardziej w części widocznej między pokrywami zwanej szczeliną powiekową. Różnice kolorów i znamię są widoczne tutaj, z tego prostego powodu, że ciśnienie atmosferyczne na powierzchni oka jest mniejsze niż wewnątrz kuli ziemskiej, co pozwala pigmentowi „unosić się” na powierzchni oka. Ciemnobrązowe oczy, na przykład, często wykazują smattering brązowy w całej twardówki, najbardziej zaznaczone w rejonach limbal i spojówek. Ilustrator i okulista powinni pamiętać o lekkim żółknięciu twardówki, pochodzącym od zdeponowanych produktów ubocznych wątroby, które często towarzyszą procesowi starzenia. To wyjaśnia, dlaczego „jasne oczy” są często kojarzone z młodością. Skleroza niemowląt lub pacjentów z osteogenita imperfecta, często mają lekko niebieskawy odlew ze względu na cienkość twardówki. Wyrażenie „baby-blue eyes” może zatem odnosić się do czegoś więcej niż tęczówki (Jakobiec, 1982) (ryc. 5).
części I I II tego artykułu opisały połączenie dokładności i kunsztu niezbędnego do zobrazowania anatomii przedniego oka. Warto podjąć się dalszych badań nad tym, jak przedstawiać widoczną część oka, z uwzględnieniem wkładu zarówno okulistów, jak i ilustratorów medycznych specjalizujących się w okulistyce. Profesjonalna współpraca i współpraca między dziedzinami ilustracji medycznej i okulistyki mają długą historię. Podobne wyzwania techniczne i artystyczne, z którymi borykają się okuliści i ilustratorzy medyczni, są warte poznania.
podziękowania
za ich krytykę, recenzję i zachętę autorzy dziękują Howardowi Bartnerowi, szefowi ilustracji medycznych (Ret.), National Institutes of Health, Bethesda, Md.; Ranice W. Crosby, Associate Professor of Art as Applied to Medicine, Johns Hopkins University School Of Medicine, Baltimore, Md.; Sara A. Kaltreider, M. D., Department of Ophthalmology, University of Virginia, Charlottesville, Va.; oraz okulista Joseph LeGrand, LeGrand Associates, Philadelphia, Pa. Autorzy dziękują również Victorowi Weaverowi (www.victorweaver.com) za projekt graficzny i Genevieve J. Long, Ph. D., Portland, Ore., do pomocy w pisaniu i edycji.
Biometryczne krajobrazy decyzyjne. Cambridge: University of Cambridge Computer Laboratory, Technical Report No. TR482
1976. Eugene Wolff ’ s Anatomy of the Eye and Orbit. 7.ed. Filadelfia: W. B. Saunders Co.
autorzy
Michael O. Hughes jest okulistą, który od ponad dwudziestu lat prowadzi prywatną praktykę w podmiejskim Waszyngtonie (Wiedeń). Jest również głównym okulistą na Wydziale Okulistyki Uniwersytetu Wirginii w Charlottesville. Informacje o Hughes można znaleźć na stronie: www.artificialeyeclinic.com.
Craig A. Luce jest ilustratorem medycznym pracującym w Atlancie i Charlottesville, Va. Przez 28 lat zajmował się anatomią i chirurgią okulistyczną. Wśród jego prac znajduje się 75 obrazów do kolekcji ilustracji medycznych Ciba, Vol. 8, Część III. Informacje o Luce można znaleźć na stronie www.medical-illustration.com.
autorzy współpracowali przy wielu projektach na University of Virginia, w tym revisions to a Singular View: the Art of Seeing with One Eye autorstwa zmarłego Franka Brady ’ ego.