in de ochtendhitte verschijnen op een tropisch eiland halverwege de wereld vanuit de Verenigde Staten een aantal donkere mannen-gekleed in wat eruit ziet als U. S. Army uniformen—op een heuvel met uitzicht op een bamboehut dorp. Men draagt eerbiedig oude glorie, precies gevouwen om alleen de sterren te onthullen. Op bevel van een bebaarde “drill sergeant,” de vlag wordt gehesen op een paal gehackt uit een hoge boomstam. Terwijl het enorme spandoek in de wind waait, klappen honderden toekijkende dorpelingen en juichen.
Chief Isaac Wan, een lichte, bebaarde man in een blauw pak en ceremoniële sjerp, leidt de geüniformeerde mannen naar de open grond in het midden van het dorp. Ongeveer 40 blootsvoets “G. I.’ S ” plotseling komen van achter de hutten om meer gejuich, marcheren in perfecte stap en de rangen van twee voorbij Chief Isaac. Ze tote bamboe ” geweren “op hun schouders, de scharlaken punten geslepen om bloedige bajonetten vertegenwoordigen, en sport de letters” USA, ” geschilderd in rood op hun blote borst en rug.Dit is 15 februari, John Frum Day, op het afgelegen eiland Tanna in de Zuid-Pacifische natie Vanuatu. Op deze heiligste der dagen, Zijn toegewijden neergedaald op het dorp Lamakara van over het hele eiland om een spookachtige Amerikaanse Messias te eren, John Frum. “John beloofde dat hij planeloads en scheepsladingen vracht naar ons zou brengen vanuit Amerika als we tot Hem bidden,” vertelt een dorpsoudste me terwijl hij de sterren en strepen groet. “Radio’ s, TV ‘ s, vrachtwagens, boten, horloges, ijsboxen, medicijnen, Coca-Cola en vele andere prachtige dingen.”
de John Frum-beweging van het eiland is een klassiek voorbeeld van wat antropologen een “cargo cultus”hebben genoemd—waarvan vele ontstonden in dorpen in de Stille Zuidzee tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen honderdduizenden Amerikaanse troepen vanuit de lucht en de zee de eilanden binnenstroomden. Zoals antropoloog Kirk Huffman, die 17 jaar in Vanuatu verbleef, uitlegt: “je krijgt vrachtculturen wanneer de buitenwereld, met al zijn materiële rijkdom, plotseling afdaalt op afgelegen, inheemse stammen.”De lokale bevolking weet niet waar de eindeloze voorraden van de buitenlanders vandaan komen en dus vermoeden ze werden opgeroepen door magie, gestuurd vanuit de geestenwereld. Om de Amerikanen na de oorlog terug te lokken, bouwden eilandbewoners in de hele regio pieren en sneden landingsbanen uit hun velden. Ze baden voor schepen en vliegtuigen om weer uit het niets te komen, met allerlei schatten: jeeps en wasmachines, radio ‘ s en motorfietsen, ingeblikt vlees en snoep.
maar de vereerde Amerikanen kwamen nooit terug, behalve als een dribbel van toeristen en veteranen die graag de verre eilanden wilden bezoeken waar ze in hun jeugd oorlog voerden. En hoewel bijna alle ladingcultussen in de loop der decennia verdwenen zijn, heeft de John Frum-beweging standgehouden, gebaseerd op de aanbidding van een Amerikaanse god die geen nuchter mens ooit heeft gezien.Veel Amerikanen kennen Vanuatu van de reality-TV-serie “Survivor”, hoewel de afleveringen daar nauwelijks de spectaculaire natuurlijke wonderen en fascinerende eeuwenoude culturen van de Melanesische eilandnatie raakten. Vanuatu ligt tussen Fiji en Nieuw-Guinea en is een Y-vormige verstrooiing van meer dan 80 eilanden, waarvan enkele actieve vulkanen bevatten. De eilanden waren ooit de thuisbasis van woeste krijgers, waaronder kannibalen. Veel inwoners vereren nog steeds de tovenaars van het dorp, die door geest bezeten stenen gebruiken in magische rituelen die een nieuwe minnaar kunnen lokken, een varken kunnen mesten of een vijand kunnen doden.Amerikanen met een langer geheugen herinneren zich Vanuatu als De Nieuwe Hebriden—haar naam tot haar onafhankelijkheid van de gezamenlijke Britse en Franse koloniale overheersing in 1980. James Michener ‘ s boek Tales of the South Pacific, dat de muzikale South Pacific voortbracht, groeide uit zijn ervaringen als Amerikaanse matroos in de Nieuwe Hebriden in de Tweede Wereldoorlog.
mijn eigen South Pacific experience, op zoek naar John Frum en zijn volgelingen, begint wanneer ik aan boord ga van een klein vliegtuig in Port-Vila, de hoofdstad van Vanuatu. Veertig minuten later kondigen koraalriffen, zandstranden en groene heuvels Het eiland Tanna aan, ongeveer 30 km lang en 16 mijl op het breedste punt, met een bevolking van ongeveer 28.000. Ik klim in een oude jeep voor de rit naar Lamakara, die uitkijkt op Sulphur Bay, ik wacht terwijl Jessel Niavia, de bestuurder, begint het voertuig door het aanraken van twee draden steken uit een gat onder het dashboard.Terwijl de jeep een steile helling oprijst, het smalle pad dat door het dichte groene weefsel van bomen en struiken van de jungle loopt, vertelt Jessel me dat hij de zwager is van een van de belangrijkste leiders van de sekte, de Profeet Fred-die, voegt hij er trots aan toe, “twee weken geleden zijn vrouw uit de dood heeft opgewekt.”
wanneer we de top van een heuvel bereiken, valt het land voor ons weg om Yasur, de heilige vulkaan van Tanna, een paar mijl naar het zuiden te onthullen, met as bedekte hellingen duwend de kustlijn bij Sulphur Bay. Donkere rook boert uit zijn Kegel. “‘Yasur’ betekent God in onze taal, ” mompelt Jessel. “Het is het huis van John Frum.If he ‘ s an American, why does he live in your volcano?”Ik vraag het me hardop af.
“Vraag Chief Isaac,” zegt hij. “Hij weet alles.”
puntjes op de onverharde weg zijn kleine dorpjes waar vrouwen met krullend, bubbelvormig haar hurken over bundels van met modder beklede wortels genaamd kava, een soort van peperplant en een middelmatig verdovend middel dat de traditionele drug van de Zuidelijke Stille Oceaan van keuze is. Kenners zeggen dat Tanna ‘ s kava de sterkste van allemaal is. Jessel koopt een bundel wortels voor 500 vatu, ongeveer $ 5. “We drinken het vanavond,” zegt hij met een grijns.
zolang de inwoners van Tanna zich kunnen herinneren, hebben eilandmannen kava elke dag bij zonsondergang neergeslagen op een plek die verboden is voor vrouwen. Christelijke missionarissen, meestal Presbyterianen uit Schotland, zetten een tijdelijke stop aan de praktijk in het begin van de 20e eeuw, ook het verbieden van andere traditionele praktijken, of “kastom,” die de lokale bevolking trouw had gevolgd voor millennia: dansen, peniswikkeling en polygamie. De missionarissen verboden ook werken en amusement op zondag, vloeken en overspel. Bij gebrek aan een sterke koloniale administratieve aanwezigheid, zetten ze hun eigen Rechtbanken op om onverlaten te straffen en hen tot dwangarbeid te veroordelen. De Tannese werden drie decennia lang onder de regels van de missionarissen geplaatst. Toen verscheen John Frum.
de weg zakt steil door een meer stomende jungle naar de kustlijn, rond het punt van Yasur, waar ik in een hut op het strand zal verblijven. Als de zon ondergaat achter de bergen die Tanna ’s ruggengraat vormen, komt Jessel’ s broer, Daniel Yamyam, me halen. Hij heeft de zachte ogen en bijna tandeloze glimlach van een kava-toegewijde. Daniel was ooit lid van het Parlement van Vanuatu In Port-Vila, en zijn kiezers omvatten John Frum volgelingen van wat toen het bolwerk van de beweging was, Ipikil, op Sulphur Bay. “Ik ben nu een christen, maar zoals de meeste mensen op Tanna, heb ik nog steeds John Frum in mijn hart,” zegt hij. “Als we tot John blijven bidden, komt hij terug met veel lading.”
Daniel leidt me naar zijn dorp nakamal, de open grond waar de mannen kava drinken. Twee jonge jongens buigen over de kava wortels Jessel had gekocht, kauwen stukjes van hen tot een vezelig pulp. “Alleen besneden jongens die nog nooit het lichaam van een meisje hebben aangeraakt, kunnen kava maken”, vertelt Daniel me. “Dat zorgt ervoor dat hun handen niet vuil zijn.”
andere jongens mengen water met de pulp en draaien het mengsel door een doek, waarbij een Vuil uitziende vloeistof ontstaat. Daniel geeft me een half kokosnoot omhulsel gevuld tot de rand. “Drink het in één keer,” fluistert hij. Het smaakt smerig, als modderig water. Even later worden mijn mond en tong gevoelloos.
de mannen splitsen zich op in kleine groepjes of zitten alleen, hurken in de duisternis, fluisteren tegen elkaar of zijn in gedachten verzonken. Ik gooi een tweede schelp van de modderige mix terug, en mijn hoofd trekt aan zijn ligplaats, zoekend om weg te drijven in de nacht.
Yasur rommelt als een verre donder, een paar mijl over de bergkam, en door de bomen zie ik een griezelige rode gloed bij de kegel. In 1774 werd kapitein James Cook aan land gelokt door dezelfde gloed. Hij was de eerste Europeaan die de vulkaan zag, maar lokale leiders verbood hem om naar de kegel te klimmen omdat het taboe was. Daniel verzekert me dat het taboe niet langer wordt afgedwongen. “Ga met Chief Isaac,” adviseert hij. “Je kunt het hem morgen vragen.”
nadat ik mijn derde schelp kava drink, kijkt Daniel in mijn ongetwijfeld geglazuurde ogen. “Ik neem je beter mee terug”, zegt hij. Aan de kust bij mijn hut dans ik wankel op het ritme van de golven terwijl ik probeer de glinsterende maan uit de hemel te plukken en te kussen.De volgende ochtend ga ik naar Lamakara om met Chief Isaac te praten. Omringd door een angstaanjagende doomsday maanlandschap van vulkanische as, Yasur weefgetouwen achter het dorp. Maar op slechts 1,184 voet hoog, de heilige vulkaan heeft geen van de Majesteit van, Laten we zeggen, de berg Fuji; in plaats daarvan, zijn squat vorm doet me denken aan een vechtende bulldog wacht voor het huis van zijn meester. Mijn chauffeur wijst naar de kegel. “Haus blong John Frum”, zegt hij in Pidgin Engels. Het is John Frum ‘ s huis.
in het dorp bevinden zich tientallen riethutten, waarvan sommige met roestende tinnen daken, rondom een open ceremoniële dansvloer van AS en de heuvel waar de Amerikaanse vlag elke dag wappert, geflankeerd door de veel kleinere vlaggen van Vanuatu, ex-koloniale heerser Frankrijk en de Australische Aboriginals, wiens streven naar rassengelijkheid de dorpelingen bewonderen. Het is duidelijk dat John Frum nog moet terugkeren met zijn beloofde lading omdat Lamakara Vuil arm is in consumptiegoederen. Maar eilandmannen, gewikkeld in Lava-lava, vrouwen in grote Bloemenjurken en meestal blootsvoets kinderen in T-shirts lijken gezond en gelukkig. Dat is geen verrassing: zoals veel kustdorpen in de Stille Zuidzee, is het een plek waar kokosnoten aan je zijde vallen terwijl je sluimert. Yams, taro, en ananas en ander fruit gedijen in de vruchtbare vulkanische grond, en mollige varkens snuffelen rond het dorp voor restjes. Smakelijke fruit vleermuizen klemmen ondersteboven in nabijgelegen bomen.Chief Isaac, in een shirt met open hals, groene broek en stoffen schoenen, begroet me op de heuvel en leidt me naar een hut achter de vlaggenmasten: het John Frum inner sanctum, verboden terrein voor iedereen, behalve de hoge leiders van de cultus en, naar het schijnt, mannelijke bezoekers uit het buitenland. “Kantoor blong me,” zegt hij met een glimlach als we binnenkomen.
de hut wordt gedomineerd door een ronde tafel met een kleine Amerikaanse vlag op een sokkel, een gesneden kale adelaar en imitatie Amerikaanse militaire uniformen netjes opgevouwen en geplaatst in een cirkel, klaar voor gebruik op John Frum Day in iets meer dan een week. Boven, opgehangen door de wijnstok van een balk, hangt een wereldbol, een stenen bijl en een paar groene stenen gesneden in cirkels ter grootte van een zilveren dollar. “Zeer krachtige magie”, zegt het opperhoofd terwijl hij naar de stenen wijst. “De goden hebben ze lang geleden gemaakt.”
Written on a pair of blackboards is een pleidooi dat John Frum ‘ s volgelingen een kastom-leven leiden en dat ze zich onthouden van geweld tegen elkaar. Een van de schoolborden draagt een gekalkt rood kruis, waarschijnlijk gekopieerd van Amerikaanse militaire ambulances en nu een belangrijk symbool voor de cultus.”John Frum kwam om ons te helpen onze traditionele gebruiken terug te krijgen, ons kava Drinken, ons dansen, omdat de missionarissen en de koloniale regering opzettelijk onze cultuur vernietigden,” zegt Chief Isaac, zijn Pidgin English vertaald door Daniel.”But if John Frum, an American, is going to bring you modern goods, how does that sitting with his wish that you lead a kastom life?”Vraag ik.
” Johannes is een geest. Hij weet alles, ” zegt de chef, die voorbij de tegenstrijdigheid met het evenwicht van een bekwame politicus glipt. “Hij is zelfs machtiger dan Jezus.”
” Have you ever seen him?”
” Ja, Johannes komt heel vaak uit Yasur om mij te adviseren, of ik ga er heen om met Johannes te spreken.”
” Hoe ziet hij eruit?”
” An American!”
” waarom woont hij dan in Yasur?”
” John verhuist van Amerika naar Yasur en terug, en daalt af door de vulkaan en onder de zee.Toen ik Prophet Fred noemde, laaide woede op in de ogen van opperhoofd Isaac. “Hij is een duivel,” gromt hij. “Ik zal niet over hem praten.”
hoe zit het met uw bezoek aan de Verenigde Staten in 1995? Ik vraag het. Wat vond je van de hemel op aarde van je religie? Hij steekt zijn handen verontschuldigend op. “Ik heb vandaag veel te doen. Ik vertel het je een andere keer.”Op de terugweg naar mijn hut, bedenk ik me dat ik vergat hem te vragen om me naar de vulkaan te brengen.Chief Isaac en andere lokale leiders zeggen dat John Frum voor het eerst verscheen op een nacht in de late jaren 1930, nadat een groep oudsten vele schelpen kava had neergehaald als een voorspel voor het ontvangen van boodschappen uit de geestenwereld. “Hij was een blanke man die onze taal sprak, maar hij vertelde ons toen niet dat hij een Amerikaan was”, zegt Chief Kahuwya, leider van Yakel village. John Frum vertelde hen dat hij was gekomen om hen te redden van de missionarissen en koloniale ambtenaren. “John vertelde ons dat alle Tanna’ s mensen moeten stoppen met het volgen van de wegen van de blanke man,” Chief Kahuwya zegt. “Hij zei dat we hun geld en kleren moesten weggooien, onze kinderen van hun scholen moesten halen, niet meer naar de kerk moesten gaan en weer als kastom moesten gaan leven. We moeten kava drinken, de magische stenen aanbidden en onze rituele dansen uitvoeren.”
misschien hadden de stamhoofden in hun Kava-mijmeringen een spontaan visioen van John Frum. Of misschien heeft de verschijning meer praktische wortels. Het is mogelijk dat lokale leiders John Frum zagen als een krachtige blanke bondgenoot in de strijd tegen de kolonialen, die probeerden een groot deel van de cultuur van de eilandbewoners te verpletteren en hen in het christendom te duwen. In feite, die visie op de oorsprong van de cultus kreeg geloofwaardigheid in 1949, toen de eilandbeheerder, Alexander Rentoul, opmerkend dat “frum” is de Tannese uitspraak van “broom,” schreef dat het doel van de John Frum beweging “was om te vegen (of bezem) de witte mensen van het eiland Tanna.”
wat de waarheid ook is, John Frum ‘ s boodschap sloeg een akkoord. Dorpelingen op Tanna begonnen hun geld in de zee te gooien en hun varkens te doden voor grote feesten om hun nieuwe Messias te verwelkomen. De koloniale autoriteiten sloegen uiteindelijk terug en arresteerden de leiders van de beweging, waaronder Chief Isaac ‘ s vader, Chief Nikiau. Ze werden verscheept naar een gevangenis in Port-Vila in 1941, hun daaropvolgende jaren achter de tralies waardoor ze de status kregen van de John Frum movement ‘ s eerste martelaren.De cultus kreeg zijn grootste boost het volgende jaar, toen duizenden Amerikaanse troepen naar de Nieuwe Hebriden werden gestuurd, waar ze grote militaire bases bouwden in Port-Vila en op het eiland Espíritu Santo. De bases omvatten ziekenhuizen, landingsbanen, steigers, wegen, bruggen en gegolfd-stalen Quonset hutten, vele gebouwd met de hulp van meer dan duizend mannen gerekruteerd als arbeiders uit Tanna en andere delen van de Nieuwe Hebriden—waaronder Chief Kahuwya.Waar de Amerikaanse strijdkrachten heen gaan, gaan de legendarische PXs, met hun schijnbaar eindeloze voorraad chocolade, sigaretten en Coca-Cola. Voor mannen die in hutten woonden en yams verbouwden, was de rijkdom van de Amerikanen een openbaring. De troepen betaalden hen 25 cent per dag voor hun werk en deelden royale hoeveelheden goodies uit.
de gulheid van de Amerikanen verblindde de mannen van Tanna, net als de aanblik van donkere soldaten die hetzelfde voedsel aten, dezelfde kleren droegen, in vergelijkbare hutten en tenten woonden en dezelfde hightech uitrusting gebruikten als blanke soldaten. “In kastom zitten mensen samen om te eten”, zegt Kirk Huffman, die de curator was van Vanuatu ‘ s Cultureel Centrum tijdens zijn jaren in de eilandnatie. “De missionarissen hadden de Tannese boos gemaakt door altijd apart te eten.”
het lijkt erop dat dit is wanneer de legende van John Frum een uitgesproken Amerikaans karakter kreeg. “John Frum verscheen aan ons in Port-Vila,” zegt Chief Kahuwya, ” en bleef bij ons gedurende de oorlog. John was helemaal in het wit gekleed, zoals Amerikaanse Marine mannen, en toen wisten we dat John een Amerikaan was. John zei dat als de oorlog voorbij was, hij naar ons kwam in Tanna met schepen en vliegtuigen die veel vracht brachten, zoals de Amerikanen in Vila hadden.In 1943 stuurde het Amerikaanse commando, bezorgd over de groei van de beweging, de USS Echo naar Tanna met majoor Samuel Patten aan boord. Zijn missie was om John Frum volgelingen ervan te overtuigen dat, zoals zijn rapport het stelt, “de Amerikaanse troepen geen verbinding hadden met Jonfrum.”Hij faalde. Aan het einde van de oorlog, het Amerikaanse leger onbewust versterkt de legende van hun eindeloze levering van vracht toen ze bulldozed tonnen van apparatuur—vrachtwagens, jeeps, vliegtuigmotoren, voorraden—voor de kust van Espíritu Santo. Gedurende zes decennia in het ondiepe, koraal en zand hebben verduisterd veel van de waterige graf van oorlog overschot, maar snorkelaars kunnen nog steeds zien banden, bulldozers en zelfs volle Cola flessen. De lokale bevolking noemde de plaats kronkelig Million Dollar Point.Na de oorlog, toen ze terugkeerden van Port-Vila naar hun hutten, waren de Tanna ‘ s ervan overtuigd dat John Frum zich snel bij hen zou voegen, en hackten ze een primitieve landingsbaan uit de jungle in het noorden van het eiland om de verwachte Amerikaanse vliegtuigen uit de lucht te lokken. Aan de andere kant van de Stille Zuidzee begonnen duizenden andere aanhangers van cargo cult soortgelijke plannen te bedenken—zelfs het bouwen van bamboetorens met touw en bamboeantennes om de vliegtuigen te begeleiden. In 1964 bood een vrachtcultus op New Hanover Island in Papoea-Nieuw-Guinea DE VS aan. $ 1000 voor Lyndon Johnson om hun opperhoofd te worden. Maar toen de jaren voorbijgingen met lege luchten en zeeën, verdwenen bijna alle ladingcultussen, de hoop van de toegewijden verpletterde.In Sulphur Bay aarzelden de gelovigen nooit. Elke vrijdagmiddag stromen honderden gelovigen over de asvlakte onder Yasur en komen vanuit dorpen in Tanna naar Lamaraka. Nadat de zon is ondergegaan en de mannen kava hebben gedronken, verzamelt de gemeente zich in en rond een open hut op de ceremoniële grond. Terwijl het licht van kerosinelampen over hun gezicht flikkert, tokkelen ze gitaren en zelfgemaakte ukuleles, zingen ze hymnen van John Frum ‘ s profetieën en de strijd van de Martelaren van de cultus. Velen zeggen hetzelfde: “we wachten in ons dorp op je, John. Wanneer kom je met alle lading die je ons beloofd hebt?”
Threaded among the singers ‘ perfect harmonies is a high-pitched Melanesian keening that hones every hymn with a hunkering edge. Ik kijk tevergeefs rond voor Chief Isaac totdat een senior man in de cultus fluistert dat na het drinken van kava, Isaac is verdwenen tussen de verduisterde bomen om met John Frum te praten. De wekelijkse dienst eindigt pas als de zon weer opkomt, de volgende ochtend om zeven uur.De John Frum-beweging volgt het klassieke patroon van nieuwe religies, ” zegt antropoloog Huffman. Schisma ‘ s split klompen van gelovigen uit het hoofdlichaam, als afvalligen verkondigen een nieuwe visie die leidt tot heiligschennis varianten op de kern overtuigingen van het credo.
dit verklaart Prophet Fred, wiens dorp, Ipikil, ligt in Sulphur Bay. Daniel zegt dat Profeet Fred in 1999 splitste met Chief Isaac en de helft van de gelovige dorpen leidde naar zijn nieuwe versie van de John Frum cultus. “Hij had een visioen terwijl hij op een Koreaanse vissersboot in de oceaan werkte,” zegt Daniel. “Gods licht viel op hem en God zei hem naar huis te komen en een nieuwe weg te prediken.”Mensen geloofden dat Fred met God kon praten nadat hij zes jaar geleden had voorspeld dat het Siwi-meer zijn natuurlijke dam zou breken en in de oceaan zou overstromen. “De mensen die rond het meer woonden, verhuisden naar andere plaatsen”, zegt Daniel. “Zes maanden later gebeurde het.”
toen, bijna twee jaar geleden, Prophet Fred ‘ s rivaliteit met Chief Isaac explodeerde. Meer dan 400 jonge mannen uit de concurrerende kampen botsten met bijlen, pijl en boog en katapult, waarbij een rieten kerk en verschillende huizen in brand werden gestoken. 25 mannen raakten ernstig gewond. “Ze wilden ons doden, en wij wilden hen doden,” zegt een Chief Isaac loyalist.Een paar dagen voor Lamakara ’s jaarlijkse John Frum viering, bezoek ik Prophet Fred’ s village—alleen om te ontdekken dat hij naar de noordelijke punt van het eiland is gegaan om te preken, hoogstwaarschijnlijk om de vieringen te vermijden. In plaats daarvan ontmoet ik zijn geestelijke, Maliwan Tarawai, een priester op blote voeten die een goed bedekte Bijbel draagt. “Profeet Fred heeft zijn beweging eenheid genoemd, en hij is verweven kastom, christendom en John Frum samen,” Tarawai vertelt me. De Amerikaanse Messias is weinig meer dan een boegbeeld in Fred ‘ s versie, die verbiedt het tonen van buitenlandse vlaggen, waaronder Old Glory, en verbiedt elk gesprek over lading.De hele ochtend zie ik hoe zangers met een strijkband hymnen zingen over Profeet Fred terwijl verschillende vrouwen met wilde ogen rondstrompelen in wat een trance lijkt te zijn. Zij geloven-genezen de zieken door het zieke gebied van het lichaam vast te houden en in stilte tot de hemelen te bidden, demonen uit te werpen. Af en toe pauzeren ze om met knokige vingers naar de hemel te grijpen. “Dat doen ze elke woensdag, onze heilige dag,” legt Tarawai uit. “De Heilige Geest heeft hen bezeten, en zij krijgen hun genezende krachten van hem en van de zon.”
terug in Lamakara, John Frum Day dawns warm and sticky. Na de vlag te hebben gehesen, zitten Chief Isaac en andere sekteleiders op banken in de schaduw van palmbladeren terwijl enkele honderden volgelingen om de beurt traditionele dansen of moderne improvisaties uitvoeren. Mannen en jongens gekleed in vezelige schors rokken stappen op de dansende grond clutching replica ‘ s van kettingzagen gesneden uit jungle takken. Terwijl ze op tijd met hun voeten stampen naar hun eigen gezang, hakken ze in de lucht met de zogenaamde kettingzagen. “We komen uit Amerika om alle bomen om te hakken,” zingen ze, “zodat we fabrieken kunnen bouwen.”
op de dag voordat ik Tanna verlaat, beklimmen Chief Isaac en ik uiteindelijk de gladde ashellingen van Yasur, waarbij de grond ongeveer elke tien minuten trilt bij elke donderende explosie vanuit de krater van de vulkaan. Elke oor-zoemende knal stuurt een enorme pluim van potentieel dodelijk gas hoog in de lucht, een vermenging van zwaveldioxide, kooldioxide en waterstofchloride.De duisternis brengt een spectaculair beeld, als gesmolten lava explodeert uit de openingen van de krater, schieten in de lucht als gigantische Romeinse kaarsen. Twee mensen werden hier gedood door lava bommen, of vallende stukken vulkanisch gesteente, in 1994. Chief Isaac leidt me naar een plek op de afbrokkelende rand, weg van de drift van het gevaarlijke gas, maar nog steeds binnen het bereik van de gloeiende bommen de onvoorspelbare vulkaan barst in de lucht.De chief vertelt me over zijn reis naar de Verenigde Staten in 1995, en toont vervaagde foto ‘ s van zichzelf in Los Angeles, buiten het Witte Huis en met een drill sergeant op een militaire basis. Hij zegt dat hij verbaasd was over de rijkdom van de Verenigde Staten, maar verrast en bedroefd door de armoede die hij zag onder zowel blanke als zwarte Amerikanen, en door de prevalentie van wapens, drugs en vervuiling. Hij zegt dat hij gelukkig terugkeerde naar Sulphur Bay. “Amerikanen laten nooit lachende gezichten zien, “voegt hij toe,” en dus lijkt het erop dat ze altijd denken dat de dood nooit ver weg is.”
als ik vraag wat hij het meest wil Van Amerika, raakt de eenvoud van zijn verzoek me: “een 25-pk buitenboordmotor voor de village boat. Dan kunnen we veel vis vangen in de zee en ze op de markt verkopen zodat mijn volk een beter leven kan hebben.”
terwijl we naar John Frum’ s vurige Tanna huis kijken, herinner ik hem eraan dat hij niet alleen geen buitenboordmotor uit Amerika heeft, maar dat alle andere gebeden van de toegewijden tot nu toe tevergeefs zijn geweest. “John beloofde u veel lading meer dan 60 jaar geleden, en er is er geen gekomen,” wijs ik erop. Waarom geloof je dan in hem? Waarom geloof je nog steeds in hem?”
Chief Isaac werpt me een geamuseerde blik. “Jullie christenen hebben 2000 jaar gewacht op Jezus om terug te keren naar de aarde,” zegt hij, “en jullie hebben de hoop niet opgegeven.”