Dr Kazdin przekazał mi bardzo podobną wiadomość, ale zapytałem go: „co, jeśli Twoje dziecko nigdy nie będzie miało pozytywnego przeciwnego zachowania, takiego jak nawiązywanie kontaktu wzrokowego podczas witania ludzi?”Dr Kazdin powiedział, że sekretem w tym przypadku było użycie czegoś, co nazywa się „wzmacnianiem różnicowym.”W tym miejscu znajdujesz zachowanie bliskie zachowaniu, które próbujesz uzyskać, i pozytywnie je wzmacniasz. Na przykład, dr Kazdin powiedział: „na przykładzie, gdy dziecko unika kontaktu wzrokowego, gdy wchodzicie razem do pokoju, poproście je, aby spojrzały w górę. Albo powiedzieć: „założę się, że nie możesz spojrzeć w górę. Potem, gdy spojrzą w górę, powiedzą coś w stylu „Dobra robota, to było świetne” i uśmiechną się i poklepią po ramieniu.”Jeśli będziesz to robić za każdym razem, gdy twoje dziecko spojrzy w górę, Dr Kazdin powiedział, że zacznie to robić częściej. I za każdym razem, gdy „złapiesz” go nawiązującego kontakt wzrokowy, pozytywnie to wzmocnisz. W końcu będziesz miał więcej kontaktu wzrokowego i mniej patrząc na buty.
inną techniką, co do której eksperci się zgadzają, jest to, że ponieważ dzieci lubią gry, można używać gier do poprawy zachowania w zabawny sposób, który nadal przynosi wyniki. Na przykładzie dziecka jedzącego groszek palcami, Dr Kazdin zaproponował przekształcenie go w konkurs. „Powiedz im, że będziemy się bawić. Zwycięzcą jest osoba, która może umieścić jeden groszek na widelcu i umieścić go na ustach najwolniej. Pokażę Ci.”
” następnie figlarnie modeluj powoli podnosząc groszek do ust na widelcu. Jak tylko dziecko to zrobi, chwal je, aby wzmocnić zachowanie. Po meczu nie wspominaj o tym do końca kolacji.”
skontaktowałem się z Jane McGonigal, autorką bestsellerów, projektantką gier i dyrektorem ds. badań i rozwoju gier w Institute for the Future. „Jako rodzic, kiedy próbuję wpływać na zachowanie mojego dziecka, wykorzystywałbym jedno ze zjawisk, które widzimy w grach, czyli to, że dzieci uwielbiają być lepsze w swoich ulubionych grach wideo niż ich rodzice” – powiedziała.
” więc, chciałbym stworzyć grę, w której chciałbym prosić moje dziecko, aby pomóc mi zrobić to, co chcę, aby zrobić. Prosiłabym ich, by spróbowali mnie zauważyć, że nie używam widelca i nie jem palcami, albo by zauważyli, że nie patrzę komuś w oczy-dodała-i w ten sposób zaangażowałabym ich współpracę i przekształciła ją w grę wieloosobową, w której wiedzą więcej ode mnie i pomagają mi. To dałoby mi szansę modelowania dla nich, dlaczego zachowanie ma znaczenie, dziękując im i wyjaśniając, dlaczego chcę pomóc w pamiętaniu.
„zasadniczo, zamiast próbować bezpośrednio zmienić zachowanie i mówić im, co mają robić, pozwól im doświadczyć zabawy z „posiadania” zachowania i bycia odpowiedzialnym za mówienie mi, co mam robić.”
odkąd dowiedziałem się więcej o nauce o zmianie zachowania, wahałem się zrezygnować z besztania, ponieważ jest to dla mnie łatwe i automatyczne. Ale próbowałem pozytywnego wzmocnienia z własnymi dziećmi i byłem zachwycony wynikami.