moment, w którym wiedziałem, że moja Pajęcza fobia wymknęła się spod kontroli, był moment, w którym odrzuciłem zaproszenie przyjaciela do Australii tylko dlatego, że bałem się kontaktu z ogromnymi pajęczakami.
zawsze brzydziłam się pełzaczami-jako dziecko próbowałam spać pod łóżkiem, żeby nie spadały na mnie pająki z sufitu.
nie mogę nawet wygodnie patrzeć na zdjęcie. Nawet napisanie słowa „pająk” przyprawia mnie o gęsią skórkę.
i nie jestem sama. Szacuje się, że w społeczeństwach zachodnich aż 55% kobiet i 18% mężczyzn odczuwa pewien stopień arachnofobii. W Wielkiej Brytanii jest to najczęstsza fobia.
naukowcy uważają, że może to mieć podstawy ewolucyjne — unikanie potencjalnie jadowitych pająków byłoby użytecznym instynktem dla naszych przodków.
jednak w XXI wieku byłoby o wiele bardziej korzystne, gdybym bał się chipsów.
jednak każde moje spotkanie z ośmionogimi dziwakami jest mi w głowie. Był czas, kiedy byłem w wannie i pająk biegł po półce w łazience-krzyczałem tak bardzo, że stracił łożysko i wpadł do środka. Wybiegłem histerycznie z pokoju nago.
POP OFF: Bardziej prawdopodobne, że zostaniesz zabity przez korek szampana niż jadowity pająk
innym razem, pogrążony w żałobie przyjaciel zadzwonił do mnie na pocieszenie, gdy kącikiem oka zobaczyłem wielką włochatą rzecz na czubku podłogi. Upuściłem telefon na mojego szlochającego przyjaciela i wydałem serię wrzasków.
nawet teraz, po 40 latach życia z pajęczym strachem, muszę krzyczeć, aby moja młoda córka uratowała mnie szklanką i kartką papieru, gdy tylko zobaczę nawet najmniejszego przerażającego pełzającego.
O ver the years, I ’ ve watched about getting myself leczyć. Londyńskie Zoo oferuje program „przyjazny pająk”, polegający na grupowej hipnozie mającej na celu odczulenie arachnofobii. Ale zawsze bałem się się zapisać.
więc zamiast tego zdecydowałem się zwrócić o pomoc do eksperta programowania neuro-lingwistycznego (NLP) Davida Shepharda, który twierdzi, że jest w stanie wyleczyć każdą fobię w ciągu zaledwie jednej do dwóch godzin.
w biurze Performance Partnership w południowo-zachodnim Londynie David, 49 lat, używa NLP, które wyjaśnia jako serię technik, które umożliwiają przejęcie kontroli nad mózgiem, aby rozwiać irracjonalne obawy.
wysoki blondyn, który przypomina mi Franka Spencera, David po raz pierwszy zainteresował się NLP, kontrowersyjną terapią wynalezioną w latach siedemdziesiątych, kiedy użył jej, aby pozbyć się swojej fobii wobec pszczół i OS.
jest tak przekonany, że NLP zadziała, że wpuścił do swojego biura tarantulę, którą będę trzymał po naszej rozmowie. Chyba tylko w znieczuleniu ogólnym.
najpierw analizuje mój strach: czy boję się obrazu czy prawdziwej rzeczy? Co jeśli pająk nosił szpilki lub oferował mi kwiaty? Śmieje się, ale panikuję nawet mówiąc o tym.
przechodzimy do drugiego etapu terapii NLP: timeline.
David wyjaśnia, że mój nieświadomy umysł dokładnie wie, kiedy zaczęła się moja fobia. On będzie zadawać pytania, a ja muszę odpowiedzieć pierwszą rzeczą, która przychodzi mi do głowy, bez względu na to, jak głupie. Potem mówi mi, żebym zamknęła oczy i wyobraziła sobie linię czasową biegnącą od mojej przeszłości do mojej przyszłości. Muszę unosić się ponad tą linią czasową, spoglądając na siebie z góry. Kiedy zaczęła się moja fobia, pyta David. W łonie matki!’I blurth out.
Aaargh! Teraz muszę sobie wyobrazić siebie jako trzymiesięczny płód, doświadczający tego pierwszego zdarzenia, które wywołało u mnie fobię pająka. Czy pająk przestraszył moją matkę?
nie mam pojęcia. Ten proces wydaje mi się całkowicie niedorzeczny.
” muszę zdać sobie sprawę, że nic złego się nie stało. Jest OK. Nie ma potrzeby czuć się okropnie-słyszę, jak mówię. Naprawdę w to wierzę, czy mówię to, co myślę, że on chce usłyszeć? Trudno powiedzieć.
’ więc co poczujesz zamiast tego?”Nic”, mówię. Zajmę się tym . I w tym momencie czuję poczucie uwolnienia.
teraz muszę unosić się wzdłuż mojej osi czasu, uwalniając po drodze moje emocje na temat pająków. Myślę o pająku w wannie i jest mi go żal. Proces trwał tylko godzinę. Ale muszę przyznać, że to coś zmieniło.
Rosie, Chilijska róża tarantula, która zagrała w filmie Niania McPhee, została sprowadzona przez zoologa Marka Ameya.
duża część mojego strachu przed pająkami wynika z ich nieprzewidywalności, ale Mark twierdzi, że Rosie nie będzie mi podskakiwać. Jednak jestem mniej pewny, kiedy Mark rozpakowuje swój zestaw przeciw jadowi, na wypadek, gdyby zatopiła we mnie swoje kły.
nerwowo zaglądam do pudełka. Rosie jest puszysta i szaro-brązowa, jak mysz. Jej nogi kończą się delikatnymi czarnymi końcówkami, które wyglądają jak Baletki. Środek jej ciała jest różowo-brązowy.
ku mojemu zdumieniu, czuję, że chciałbym ją pogłaskać. Podchodzę z nerwowym palcem wskazującym i stwierdzam, że futro na plecach jest ostropestowe-miękkie. Delikatnie zanurza swój tłusty tyłek, ale poza tym nie porusza się. Jak na razie dobrze. Ale potem Mark kładzie ją na stole. Zaczyna posuwać się w moim kierunku. Trzęsą mi się ręce, pot wybucha na mojej twarzy i walczę z przytłaczającą chęcią zrobienia gigantycznego skoku z pokoju.
po odrobinie perswazji pozwalam jej usiąść na mojej nodze. Potem pozuje radośnie na mojej koszuli. W końcu została mi oddana w rękę. Łagodny ciężar spada. Zamknąłem oczy i zacząłem hiperwentylować.
pamiętaj o oddychaniu-mówi Dawid. Otwieram oczy i patrzę w dół. Jest Rosie, kucająca na mojej dłoni. Zrobiłem to!
w domu testuję się na pająku ogrodowym. Wstręt zniknął. Czuję się na to obojętny. Nadal nie będę trzymał żadnych jako zwierząt domowych, ale przynajmniej możemy współistnieć. A jeśli jeszcze ktoś wpadnie do mojej wanny, zrobię co w mojej mocy, by ich uratować-a nie krzyczeć na dom.