wahania ciśnienia krwi na początku przebiegu udaru niedokrwiennego jest sprawdzonym niezależnym predyktorem zachorowalności i śmiertelności. Zarówno wysokie, jak i niskie skurczowe ciśnienie krwi mają szkodliwy wpływ na wynik neurologiczny. Aktualne wytyczne wspierają nadciśnienie tętnicze we wczesnym przebiegu ostrego udaru niedokrwiennego. W przypadku pacjentów ze znacznym podwyższeniem ciśnienia tętniczego krwi, rozsądnym celem byłoby obniżenie ciśnienia tętniczego o 15% w ciągu pierwszych 24 godzin po wystąpieniu udaru mózgu. Poziom ciśnienia krwi, który nakazałby takie leczenie, nie jest znany, ale istnieje konsensus, że leki powinny być wstrzymane, chyba że skurczowe ciśnienie krwi jest większe niż 220 mm Hg lub rozkurczowe ciśnienie krwi jest większe niż 120 mm Hg. U pacjentów poddawanych dożylnej trombolizie z powodu ostrego udaru niedokrwiennego zaleca się obniżenie ciśnienia tętniczego krwi i utrzymanie ciśnienia skurczowego poniżej 185 mmHg przez pierwsze 24 godziny. Lekami pierwszego rzutu w celu obniżenia ciśnienia krwi są labetalol, nikardypina i nitroprusyd sodu. Zalecenia te opierają się jednak na konsensusie, a nie na dowodach. Schorzenia współistniejące, takie jak zawał mięśnia sercowego, niewydolność lewej komory, rozwarstwienie aorty, stan przedrzucawkowy lub rzucawka zastąpiłyby wytyczne dotyczące nadciśnienia dopuszczalnego; w tych warunkach korzystne byłoby obniżenie ciśnienia krwi. Dzieci z ostrymi udarami należy leczyć w taki sam sposób jak dorośli, z ekstrapolowanym obniżeniem ciśnienia krwi, do czasu pojawienia się dalszych dowodów. Obecne badania koncentrują się zarówno na hemodynamicznej augmentacji niskiego ciśnienia krwi, jak i skutkach dalszego obniżania ciśnienia krwi po ostrym udarze niedokrwiennym. Do czasu uzyskania bardziej ostatecznych danych zaleca się ostrożne podejście do leczenia nadciśnienia tętniczego.